ความปรารถนาที่จะมีชีวิตที่ร่ำรวยไม่ได้เป็นสิ่งที่ผิด เพราะพระคัมภีร์เองก็สอนว่า ความร่ำรวยเป็นพระพรที่พระเจ้าทรงประทานให้ เหมือนที่พระองค์ทรงประทานความร่ำรวยให้กับอับราฮัม ยาโคบ หรือแม้แต่โยบที่ได้ชื่อว่า เป็นผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในบรรดาชาวตะวันออก (โยบ 1:3) แต่จุดประสงค์ที่ต้องการที่จะร่ำรวยนั้นต่างหากที่จะเป็นตัวกำหนดว่า ความปรารถนาที่จะมีชีวิตที่ร่ำรวยนั้นเป็นความโลภหรือไม่
Q1 คำว่า “สำหรับตัวในโลก” และ “ใจอยู่ที่สมบัติ” ช่วยให้เห็นถึงเส้นแบ่งระหว่าง “ความพอดี” กับ “ความโลภ” อย่างไร?
Q2 คุณแสวงหาความร่ำรวยไว้ “สำหรับตัวเอง” หรือ “สำหรับแผ่นดินของพระเจ้า และประโยชน์ของผู้อื่น”?